143 : คิ๊ ออก แระ!!!!!

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ พิม , พัช , ลิง , แหม่ม และก็ นัทเจ้าค่ะ
อย่างว่าแหละเนอะ ความสุขในการเขียนได ไม่ใช่แค่เขียนอย่างเดียว
สุขอีกอย่าง คือการอ่านด้วย อ่านไดคนนุ้น นี้
อ่านเม้นท์ กะลังใจของความคิดถึง เป็นต้น


อัพเดท ข้อมูลซักกะหน่อย

หลังจากตอนนั้นที่ชีวิตไปเป็นแม่ค้ากรรมกรขายผัก มา 1 ปีเต็ม
ทำงานกับที่บ้านลำบากมาก ชีวิตหดหู่ ไม่มีสังคม ไม่มี IT
ไม่มีเพื่อน ไม่มีสีสัน ที่สำคัญสมองไม่พัฒนาเลย

แต่ตอนนี้ !!!!!
เราได้งานใหม่แล้ว ทำมาได้ 6-7 เดือน ดีใจสุดสะวิง
ตอนแรกที่มาทำงานรู้สึกได้ทันทีว่า สมองตื้อ คิดไม่เป็นระบบ
พูดจาไม่รุ้เรื่อง ลิ้นพันกัน ไม่กล้าแสดงออก
ขนาดเข้าประชุมไม่กี่คน ยังปากสั่น ...(เป็นไปได้)


แต่โชคดีตรงที่ว่า งานใหม่ แตกต่างจากงานเดิมอย่างสิ้นเชิง
ยากพอควร ต้องคล่องตัว ต้องคิดไว วิเคราะห์เป็น
ต้องอยู่กับผู้ใหญ่เยอะ ตอนนี้เลยทำให้เรารู้สึกว่า
เซลล์สมองเริ่มจะสะดุดน้อยลงแล้ว ^_^ ดีใจ

งานใหม่ยากแต่ก็สนุกดีนะ ได้ออกไปจัดงานข้างนอกบ่อยๆ
ตารางประจำที่ต้องออกไปจัดงานข้างนอกก็เดือนละสองครั้ง
และจิปาถะที่คนอื่นขอให้ไปจัดงานร่วมก็แล้วแต่โอกาส

ล่าสุดที่ไปต่างจังหวัด ก็ไปที่เชียงใหม่มา 1 อาทิตย์
ดีใจมากมาย ไม่เคยไปซักที หลังจากกลับมาจาก
เชียงใหม่ หงุดหงิด งุ่นง่านมาก ไม่รุ้เป็นเพราะอะไร
แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เป็นเพราะเราไม่ได้ระบาย เล่าๆๆๆ
อะไรดีดีที่น่าประทับใจผ่านทางไดรี่นั่นเอง ... (คิ๊ ออก แร๊ะ)
(เด๋วมาต่อนะทำงานก่อน)

143 : ขอนำท่านเข้าสู่.........

คั่มม๊อน เกิร์ล !!!!!!!!
.
.
.
.
คิดถึงไดรี่มากมายล้นพ้น
.
.
.
.
รู้จักตอนแรกจาก เจ๊ปรี้ พัชจูลี่ แต่ก็ไม่ได้เขียน
เพราะ (ขออ้างว่า) ขี้เกียจ
.
.
.
.
ตอนนี้ไม่ไหวๆ เห็นหลายๆคนมากมายในไดรี่
มาเขียนกันให้หึ่มเลย สรุปใจความได้ว่า
"ตูขอกลับมาเป็นชาวไดอีกคนอีกครั้งเห๊อะ"
.
.
.
.
คอนเซ็ปต์ ยังคงไม่มีอะไร เหมือนเดิม
เขียนให้ งงๆ เข้าไว้ ฮ่า !!!
.
.
.
.
สุดท้ายนี้
เลสเหลือน้อย โปรดใช้สอยอย่างประหยัด (เหมือนเดิ๊ม)
ด้วยความปราถนาดีจาก
เลสสะนัย

กกน. เล่นไม่เป็นเลย จะค่อยๆพัฒนาความสามารถทำให้ไดรี่น่าอ่านในเร็ววัน